Για να πω την αληθεια, τωρα που ξεκινησα να το γραφω, δεν ξερω πως και τι θα γραψω… Σπανιο για μενα, οποιος με ξερει μπορει να το επιβεβαιωσει.. Τι να γραψει κανεις για να μπορεσει να εκφρασει τα αισθηματα του για κατι το τοσο απροσωπο και ομως τοσο προσωπικο.. Η Ολυμπιακη μας, ολων των Ελληνων δεν υπαρχει πια. Για να ακριβολογω: Δεν υπαρχει οπως την ξεραμε. Η Ολυμπιακη, η εταιρεια που στους Ελληνες της διασπορας εδω και δεκαετειες εφερνε εν ριπη οφθαλμου ελληνικες παραλιες, τη μυρωδια απο τα ψητα σουβλακια και τις αλλες λιχουδιες μπροστα στα ματια μας, τον αστραφτερο ηλιο, τη γαλαζοπρασινη θαλασσα, με φοντο αχνο ενα τεραστιο αεροπλανο, συνηθως ενα Β742 την ωρα της προσγειωσης δεν υπαρχει πια. Αισθανομαι πως ενα δακρυ μου κυλαει αθελα μου και φοβαμαι οτι θα γινει ποταμι. Με τρεμαμενα χερια ψαχνω και βρισκω ενα πακετο χαρτομαντηλα. Χαμογελαω, γιατι μου περναει απο το μυαλο ενας αδιευκρινιστος αριθμος: Ποσες φορες εβρισα την Ολυμπιακη μου για τις απεργειες και τις καθυστερησεις της...